ملاحظاتی آسیب شناسانه در باب عزاداری حسینی

حضرت امام حسین(ع) در نامه و وصیتش به برادر محمد حنیفه هدف از قیام خود را چنین اعلام می‌ کند: «و انی لَم أَخرُج أَشِراً وَ لابَطراً وَ لامُفسِداً وَ لاظالِماً و اِنَّما خَرَجتُ لِطَلَبِ الإصلاحِ فِی امّة جدّی أُرِیدُ أَن آمُر بِالمَعرُوفِ وَ أَنهی عَنِ المُنکَرِ وَ أَسیرَ بِسیرَةِ جَدّی وَ أبی علی بن ابی‏طالب».(مقتل خوارزمی، ج ۱، ص ۱۸۸)من نه از روی خودخواهی و یا برای خوشگذرانی و نه برای فساد و ستمگری از شهر خود بیرون آمدم، بلکه هدف من از این سفر، امر به معروف و نهی از منکر و خواسته‏ ام از این حرکت، اصلاح مفاسد امت و احیای سنت و قانون جدم، رسول خدا(ص) و راه و رسم پدرم، علی بن ابی طالب علیه السلام است.»  با تدبر در این کلام می ‌توان این نتیجه را بدست آورد که دین و مناسک اسلامی در گذر زمان در معرض آسیب و انحراف قرار گرفته و آنهایی که موقعیت خود را در تقابل حقیقت دین می ‌بینند، از فرصت‌ ها برای تحریف دین بهره می ‌گیرند. از سوی دیگر مفاهیمی که در سطح عمومی و برای عوام جامعه مطرح می‌ گردد نیز دستخوش تحریف قرار دارند، چرا که در این میان عقلانیت کم رنگ شده و حقایق با تعلق و تعصب و عواطف و احساسات در هم آمیخته و بستر برای تغییر و تحریف فراهم می ‌آید. از جمله این مناسک و شعائر دینی که در جامعه دینی اثرگذاری بوده و از سویی دیگر در معرض عوام زدگی و تحریف قرار دارند، مساله عزاداری سید و سالار شهید حضرت اباعبدالله الحسین(ع) است. این مراسم که به گفته بزرگان جهان تشیع رمز جاوادانگی مکتب اهل بیت و اسلام ناب محمدی(ص) است به نحوی که حضرت امام خمینی(ره) می ‌فرمایند: «این محرم و صفر است که اسلام را زنده  نگه داشته است» در طول سده ‌های گذشته به آفت تحریف آلوده شده است. به نحوی که متفکرین ملاحظاتی آسیب شناسانه در باب عزاداری حسینی...